ممکن است فضانوردان با استفاده از آسانسوری به طول 12 مایل به استراتسفر بروند و از آنجا یک سواری تا ایستگاه فضایی بین المللی (International Space Station) بگیرند! شرکت کانادایی تاث تکنولوژی (Thoth Technology) حق امتیاز ساخت یک آسانسور فضایی را گرفت. البته این آسانسور واقعا فضایی نخواهد بود چون انتهای آن تنها 12 مایل از سطح دریا فاصله خواهد داشت و از آن جا یک شاتل فضایی باید محموله و فضانوردان را حمل کند و با یک سوم هزینه ای که حالا برای این کار صرف می شود به ایستگاه بین المللی یا هر مقصد دیگری در فضا ( شاید حتی ماه ) ببرد.
ساختن چنین آسانسوری ممکن است بچگانه به نظر برسد، اما در دهه های اخیر توجه جدی به آن شده است. اولین کسی که این ایده را مطرح کرد کنستانتین تولکفسکی (Konstantin Tsiolkovsky) در سال 1895 بود، بسیار پیش از آنکه یک ماشین فضایی واقعی اختراع شود. ایده تولکفسکی در قرن نوزدهم می توانست به عنوان دیوانگی کنار گذاشته شود اما در قرن بیستم بعضی شرکت ها این ایده را انجام شدنی یافتند.
بزرگ ترین مشکل ساختن آسانسور فضایی که به مدار زمین و حتی ماه برسد ناپایداری سازه است. ممکن است روزی حمل محموله ای برای صدها مایل به وسیله آسانسوری متشکل از وسایل ساخته شده در آینده شدنی باشد. برای مثال سال گذشته محققان دانشگاه پنسیلوانیا یک نخ الماس مانند و فوق نازک طراحی کردند که تنها به اندازه چند اتم ضخامت دارد اما از نانوتیوب های کربن هم محکم تر است.
مهندسان تاث چیزی کمتر جاه طلبانه اما شدنی را در نظر گرفته اند. به جای فرستادن محموله به مدار زمین، محموله می تواند به استراتسفر، جایی که وسیله نقلیه عادی تری می تواند استفاده شود، برود. اما همچنان ساختن سازه ای با ارتفاع 20 کیلومتر چالش بزرگی است. اگر این اتفاق بیفتد ارتفاع آسانسور 20 برابر بلندترین ساخته دست بشر که برج خلیفه در دوبی است خواهد بود.
رییس تاث کارولین رابرتس (Caroline Roberts) می گوید: ” با پیاده شدن در ارتفاع بیست کیلومتری سفر فضایی بیشتر شبیه گرفتن یک جت مسافربری به عنوان تاکسی می شود.”
برای جلوگیری از فرو ریختن برج، باید از قطعات محکم و قابل انبساط برای سبک ماندن و در عین حال منعطف کردن آن استفاده کرد. محور پویا و قابل انعطاف سازه با استفاده از چرخ لنگرهایی (یک وسیلهٔ مکانیکی گردان) برای فراهم کردن امکان خم شدن برج قابل دستیابی است. برای رسیدن به بالا، فضانوردان و محموله باید سوار یک ماشین شوند که یا در داخل یک تیوب در مرکز سازه قرار دارد یا در کناره آن مانند یک راه آهن کابلی. مهندسین پیش بینی می کنند که هر ماشین قابلیت حمل 10 تن را داشته باشد.
در کنار استفاده از آسانسور برای فرستادن فضانورد و محموله به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)، از این سازه به عنوان محلی برای آزمایش های علمی، برج آب و هوایی و یا مکان توریستی نیز می توان استفاده کرد.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.